ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΡΙΣΩ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ..

Θέλω να στα χώσω και κρατιέμαι…
Θέλω να σε ταρακουνήσω και δε ξέρω πως…
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι γράφοντας αυτές τις λέξεις ίσως πείσω ένα ακόμα συνάνθρωπο μου να μείνει σπίτι, οπότε δεν είναι χαμένος κόπος. Πέφτω, ανεβαίνω, χαλιέμαι, φτιάχνομαι όμως μένω σπίτι. Δε με ενοχλεί η παραμονή στο σπίτι. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ήταν ένα μήνυμα προσωπικό που μου έλεγε…ώπα…χαλάρωσε…κόψε ταχύτητα και επαναπροσδιορίσου. Όμως το μήνυμα αυτό δεν είναι προσωπικό…είναι πανελλαδικό, είναι πανευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Ανησυχώ…όσο αισιόδοξος και να είμαι εκ’φύσεως , ανησυχώ για την επόμενη μέρα. Γιατί αυτή είναι τόσο αβέβαιη όσο ποτέ άλλοτε. Αναρωτιέμαι πόσο πλέον θα εξαρτάται από μένα, αν θα ξαναπάρει μπρος η επιχείρηση μου, ή αν ότι και να κάνω η κατάσταση δεν θα ελέγχεται από μένα. Όμως την ίδια στιγμή λέω στον εαυτό μου. Αυτή δεν είναι η ώρα να με απασχολεί αυτό. Πρέπει να σκέφτομαι τους δικούς μου, την υγεία τους και την υγεία των δικών μου ανθρώπων. Αντίστοιχα πρέπει να σκέφτομαι και τη δική μου υγεία. Πρέπει να προστατευτώ για να προστατεύσω τους δικούς μου, όμως συνάμα οφείλω να πείσω και ένα από μας να μείνει μέσα για να μην καταστρέφει όσα θυσιάζω εγώ και όλοι όσοι τηρούν τα μέτρα ασφαλείας. Μείνε σπίτι…κάνε το αυτονόητο…βοήθα εσένα, εμένα και αυτούς που αγαπάμε…τη μαμά, το μπαμπά, τη γιαγιά και το παππού…γιατί οι δικοί σου είναι και δικοί μου και οφείλουμε να τους προστατεύσουμε!