Οι φήμες ότι ένα από τα ιστορικότερα club του νησιού και επιτρέψτε μου να πω το αυθεντικότερο αυτών, ρίχνει αυλαία, κλείνει ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας της διασκέδασης των Χανίων και της Κρήτης.
Για όσους από μας το έζησαν, το Mylos club ήταν η πραγματική έννοια του clubbing. O ναός των μουσικόφιλων, το σπίτι της dance μουσικής και το άπιαστο όνειρο των djs. Μπορεί αυτά που αναφέρω να μην ήταν τόσο έντονα στοιχεία τα τελευταία χρόνια, όμως ο θρύλος του Mylos Club παραμένει ζωντανός και ακέραιος.
Η πορεία του στο χρόνο χαρακτηρίστηκε από απόλυτη επιτυχία, γιατί ο Mylos δεν έκανε εκπτώσεις. Ούτε στον ήχο, ούτε στα φώτα, ούτε στους guest, αλλά ούτε και στους residents στη διαχρονική πορεία των 27 χρόνων παρουσίας του. Από τα decks του παρέλασαν θρυλικά ονόματα της dance σκηνής όπως ο Danny Tenaglia, David Morales, Deep Dish, Noir, Federico Scavo, Mark Knight, Dennis Ferrer, David Seaman αλλά και όλοι οι Ελληνες djs της dance σκηνής.
Εγώ όπως και κάποιοι εξαίρετικοι djs της πόλης, είχαμε την τύχη να υπάρξουμε residents αυτού του club και είμαι σίγουρος ότι και αυτοί όπως και γω ζήσαμε την απόλυτη μουσική ελευθερία στο «ναό». Εκεί που το μπάσο δεν άφηνε περιθώρια να καθίσεις και τα σκαμπό ήταν λιγοστά, ίσα ίσα για να πάρεις μια ανάσα. Στο Mylo πήγαινες για να χορέψεις. Ήταν ένα club φτιαγμένο για να σε παρασύρει σε ένα βράδυ με αρμονικά δεμένους ήχους και εικόνες. Αν πήγαινες για το “φαίνεσθε” είχες χάσει το νόημα.
Είναι κρίμα αν τα Χανιά δεν έχουν το Mylo, που θα άφησουν να τους φύγει ένα τέτοιο club, γιατί δυστυχώς μαζί με αυτό θα χαθεί και ένα σημαντικό μέρος του clubbing στη πόλη. Μπορεί να μην έπαιζα εκεί τα τελευταία χρόνια, όμως είμαι από τους πρώτους που στεναχωριέται και μόνο στην ιδέα ότι δεν θα συνεχίσει να γράφει ιστορία.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουμε μια τουλάχιστον ιστορία από το Mylo για να διηγηθούμε, μια ανάμνηση να μοιραστούμε, οπότε αφήνω μία από αυτές εδώ και θα χαρώ να διαβάσω και τις δικές σας…Μετά από δύο σεζόν στo Privilege κάνω την μεταγραφή για το Mylo. Η είδηση σκάει σαν βόμβα. Είναι σαν να φεύγεις από Παναθηναϊκό για να πας στον Ολυμπιακό και αντίστροφα. Μετά από δύο βράδια που παίζω μιλάω με τον ιδιοκτήτη Στέλιο Βαρουξάκη και περιμένω να μου πει τα κλασικά “μη βαράς τόσο”, “μη παίζεις τόσο δυνατά”…αντ’αυτού μου λέει “μήπως να βαράμε λίγο παραπάνω;;;”…είχα ξεχάσει πως ήμουν στο “ναό”!!!
Ανδρέας Γαρυφαλής
Chillin Free Press