Μέρες τώρα με πιάνω ασυναίσθητα να γράφω και να σβήνω, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις σε σειρά.
Θυμώνω και θολώνω με τα δύο τέρατα όντας γονιός.
Μόνο να φανταστώ μπορώ, το πόνο της μάνας και του πατέρα της νεαρής κοπέλας και ανατριχιάζω βλέποντας την μάνα στο σημερινό ξέσπασμα μετά την ανακοίνωση της απόφασης.
Άθελά μου συγκινούμαι και επικροτώ που μια εισαγγελέας παίρνει ανοιχτά θέση υπέρ της αδικοχαμένης κοπέλας και ενάντια σε κάθε μορφή βίας που δέχονται οι γυναίκες καθημερινά.
Τρέμω βέβαια μήπως εκείνοι ,συνήγοροι και κατηγορούμενοι, κάνουν χρήση τα μέσα που τους δίνει η ίδια η δικαιοσύνη και βγουν σύντομα έξω .
Τη δεδομένη στιγμή ,εκτός από τη χαρά για την απόφαση και τον εύλογο θυμό, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να σταθούμε στα παιδιά μας.
Στα αγόρια μας να μάθουμε να σέβονται το κορίτσι, την κοπέλα, την συμμαθήτριά τους και κατ’ επέκταση τον εαυτό και τον συνάνθρωπο τους. Στα κορίτσια μας να μάθουν να μιλάνε και να ξέρουν ότι μπορούν να πουν όχι . Να διαμορφώσουμε μια γενιά καλύτερη από μας με αλληλοσεβασμό και εκτίμηση για τον, την διπλανό μας.
Γράφει ο Αριστοτέλης Μανουδάκης (dj/ραδ.παραγωγός Δίκτυο fm)
Για την Chillin Free Press