Στις 25 Μαΐου του 2005, Μίλαν και Λίβερπουλ χάρισαν στον ποδοσφαιρικό πλανήτη τον πιο συναρπαστικό τελικό στην ιστορία του Champions League.
Στο ποδόσφαιρο, όπως και σε κάθε άλλο ομαδικό σπορ, το να παίζεις σε έναν τελικό κάποιας πολύ σημαντικής διοργάνωσης είναι φανταστικό. Το να τον χάνεις όμως, είναι απαίσιο. Το να χάνεις και ταυτόχρονα ο αντίπαλός σου να μένει στην ιστορία για ένα από τα επικότερα comebacks που είδε ποτέ ο αθλητικός πλανήτης, είναι πραγματικά φρικτό.
“Σκεφτόμουν να σταματήσω το ποδόσφαιρο μετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου. Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άντρας. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή. Δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το ματς με τη Λίβερπουλ” έχει δηλώσει ο Andrea Pirlo και τα λόγια του απεικονίζουν πλήρως το πώς ένιωσε ο ίδιος αλλά και οι συμπαίκτες του στη Μίλαν μετά τον περίφημο τελικό του Champions League, μία ημέρα σαν σήμερα, στις 25 Μαΐου του 2005.
Η ιταλική ομάδα πήγαινε ως φαβορί στο Ataturk, έχοντας κατακτήσει το τρόπαιο δύο χρόνια πριν στο Old Trafford. Απέναντί της είχε μία ομάδα που τερμάτισε 5η στην Premier League και είχε να βρεθεί σε αντίστοιχο status από το 1985 και τον καταραμένο τελικό του Χέιζελ. Χρειάστηκαν μόλις 50 δευτερόλεπτα για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά της η ομάδα του Carlo Ancelotti, με τον εμβληματικό αρχηγό να βρίσκει δίχτυα.
Δύο ακόμη γκολ του Hernan Crespo (στο 39′ και το 44′) επισφράγιζαν ένα εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο για τους Κόκκινους του Μέρσεϊσάιντ. Το δεύτερο μέρος ωστόσο, ήταν κάτι διαφορετικό. Μία εποποιία από εκείνες που το ομορφότερο παιχνίδι που φτιάχτηκε ποτέ μπορεί να προσφέρει με τρόπο μοναδικό.
Στο 54ο λεπτό, ο Steven Gerrard σκόραρε με κεφαλιά αλλά κανείς δεν μπορούσε να πάρει θάρρος. Κάτι που συνέβη όμως δύο λεπτά αργότερα, όταν ο Τσέχος μεσοεπιθετικός Vladimir Smicer έβρισκε δίχτυα για να μειώσει σε 3-2. Με τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού, ο Xabi Alonso αστόχησε αρχικά στο πέναλτι που κέρδισε ο αρχηγός της Λίβερπουλ αλλά πήρε το ριμπάουντ από την απόκρουση του Dida. To 3-3 ήταν γεγονός, σηματοδοτώντας το θρυλικό, ότι κι αν συνέβαινε στην πορεία, turnaround των Κόκκινων. Το ματς οδηγήθηκε στην παράταση και μοιραία στα πέναλτι. Ξέρεις, στη διαδικασία που εύκολα δημιουργούνται οι ήρωες της μιας βραδιάς. Στην εν λόγω περίπτωση το ρόλο αυτό έπαιξε ο Πολωνός τερματοφύλακας Jerzy Dudek. Οι Serginho, Pirlo και Shevchenko αστόχησαν και η Λίβερπουλ στεφόταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης για 5η φορά στην ιστορία της.
Ο προπονητής Rafa Benítez έμπαινε στο Πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας, μαζί με κάποιους ποδοσφαιριστές που δύσκολα θα περίμενε κάποιος εκεί όπως οι Steve Finnan και Djimi Traoré. “Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά έχεις δει ποτέ καλύτερο τελικό; Ήταν καλύτερη ομάδα από εμάς αλλά κερδίσαμε” δήλωνε εκστασιασμένος μετά την απονομή ο Steven Gerrard. Και πώς να μην το κάνει άλλωστε; Η ομάδα του κατακτούσε το Champions League. Και το έκανε με τρόπο που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλος στη μνήμη των πραγματικών φίλων του ποδοσφαίρου. Ακόμη και σε εκείνη των οπαδών της Μίλαν – με εντελώς διαφορετικό πρόσημο.
Ήταν η βραδιά που οι παίκτες της Λίβερπουλ έδωσαν μία νέα ερμηνεία σε κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς στίχους του επιβλητικού You’ll Never Walk Alone: “At the end of a storm/ There’s a golden sky/ And the sweet silver song of a lark”.
Πηγή: esquire.com.gr
