Μπορεί το θερινό ηλιοστάσιο για τους περισσότερους να σημαίνει απλά η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού, ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι αντιπροσωπεύει πολλά παραπάνω.

 

Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο Ήλιος βρίσκεται στο βορειότερο ή στο νοτιότερο σημείο του ουρανού όπως εμφανίζεται σ’ εμάς.

Η λέξη προέρχεται από το «ήλιος» και το «στέκομαι»/«στάση» επειδή κοντά στα ηλιοστάσια (λίγες ημέρες πριν ή μετά) ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει τη φαινομενική κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια (κίνηση στην απόκλιση), μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται.

Τα ηλιοστάσια, όπως και οι ισημερίες, συνδέονται αναπόσπαστα με τις εποχές του έτους. Σε κάποιες χώρες ή γλώσσες θεωρείται ότι αρχίζουν ή διαχωρίζουν τις εποχές, ενώ σε άλλες θεωρούνται τα κέντρα τους.

Τα δύο ηλιοστάσια κάθε χρονιάς φέρουν διάφορα ονόματα ανάλογα με το ποιο χαρακτηριστικό τους θέλουμε να τονίσουμε. Έτσι το ηλιοστάσιο του Ιουνίου ονομάζεται θερινό επειδή σηματοδοτεί την έναρξη του καλοκαιριού. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν το θερινό ηλιοστάσιο με ποικίλους τρόπους.

Παρ’όλα αυτά σε κάποιες χώρες οι ημερομηνίες δεν συμπίπτουν, όπως για παράδειγμα στην Κίνα καθώς δεν ακολουθείται το Γρηγοριανό Ημερολόγιο.

Όπως και να ‘χει, οι γιορτές που λαμβάνουν χώρα το θερινό ηλιοστάσιο χρονολογούνται από την εποχή του χαλκού και σε κάποιες περιπτώσεις είναι άκρως εντυπωσιακές, όπως για παράδειγμα στην Κίνα που γίνεται το φαντασμαγορικό φεστιβάλ του Δράκου του Νερού. Τα πρωτεία πάντως έχουν οι Ευρωπαίοι, καθώς οι περισσότερες χώρες γιορτάζουν το θερινό ηλιοστάσιο με φωτιές και πολύ… έρωτα.

Όσον αφορά την Αμερική, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη παράδοση ενώ στην Αφρική δεν γιορτάζεται καθόλου.

Ο θεός Ήλιος και το θερινό ηλιοστάσιο

Οι πρώτοι εορτασμοί του θερινού ηλιοστασίου χρονολογούνται πριν από 5.000 χρόνια. Σχεδόν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί διοργάνωναν πολυήμερες γιορτές για να τιμήσουν τον Ήλιο καθώς τότε λατρεύοντας σαν θεός μιας και ήταν μία από τις πρώτες «επαφές» που είχαν οι πρωτόγνωροι άνθρωποι με το άγνωστο. Όπως είναι γνωστό, και οι Έλληνες λάτρευαν τον Ήλιο που σύμφωνα με την μυθολογία ήταν Τιτανίδης, παιδί του Υπερίωνα και της Θείας ενώ είχε δύο αδερφές, την Σελήνη και την Ηώ. Από τον 5ο αιώνα π.Χ. με την πλήρη επιβολή του δωδεκάθεου, ο Ήλιος δεν θεωρούνταν αυτοτελής θεότητα αλλά έγινε ένα με τον θεό Απόλλωνα.

Εκτός όμως από την ελληνική μυθολογία, αναφορές στον θεό ήλιο βρίσκονται και σε άλλους λαούς. Συναντάμε λοιπόν τον Σαμάς των Βαβυλωνίων, τον Βαάλ των Ασσυρίων τον Ελ των Φοινίκων και των Χαναναίων, τον Μολώχ των Αμμωνιτών, τον Χιμώχ των Μωαβιτών, τον Άμμωνα Ρα και τον Φθά των Αιγυπτίων, τον Σούρυα των Ινδών, τον Μίθρα των Περσών, τον Σολ των Λατίνων, τον Γιαρίλα των Σλάβων, τον Μπελένος των Κελτών καθώς και τον θεό Ίντι στους Ίνκας και στους Ατζέκους. Όλοι οι παραπάνω πολιτισμοί λάτρευαν σε ετήσια βάση του θεό Ήλιο με πολυήμερες γιορτές που περιελάμβαναν επικλήσεις και μαζικές θυσίες ζώων.

Ήθη και έθιμα στη σημερινή εποχή

Και μπορεί να πέρασαν χιλιάδες χρόνια, αλλά μέχρι και σήμερα γίνονται γιορτές το θερινό ηλιοστάσιο, οι οποίες ωστόσο είναι προσαρμοσμένες στην σημερινή εποχή. Για παράδειγμα, μετά την έλευση του Χριστιανισμού οι περισσότερες χώρες έχουν μεταφέρει τον εορτασμό για το θερινό ηλιοστάσιο την ημέρα της γιορτής του Αγίου Ιωάννη στις 23 Ιουνίου.

Ελλάδα: Η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα

Η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα γίνεται στις 24ης Ιουνίου, ωστόσο έχει τις ρίζες της στα αρχαία χρόνια. Αυτό που έχει μείνει ίδιο είναι το πέρασμα πάνω από τις φωτιές και η προσέγγιση νέων παρθένων από αγόρια, αλλά έχει αλλάξει επειδή γίνεται σε συνδυασμό με μία χριστιανική γιορτή.

Το προσωνύμιο «Κλήδονας» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «κλήδων» που σημαίνει προγνωστικός ήχος και χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει τον συνδυασμό των τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής που γινόταν πριν από χιλιάδες χρόνια ενώ περιγράφτηκε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια των βυζαντινών χρόνων. Ουσιαστικά ο «Kλήδονας» σχετίζεται με μια λαϊκή μαντική διαδικασία, η οποία λέγεται ότι αποκαλύπτει στις άγαμες κοπέλες την ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Το έθιμο προβλέπει ότι την παραμονή του Αϊ Γιαννιού, οι ανύπαντρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού και αναθέτουν σε ένα μέλος της συντροφιάς-συνήθως σε ένα κορίτσι με το όνομα Μαρία και οι γονείς της είναι εν ζωή-να φέρει από το πηγάδι ή από την πηγή το «αμίλητο νερό».

Διαβάστε επίσης  Μια "άλλη" Τσικνοπέμπτη στο Kapenekis Fish Market!

Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η εν λόγω κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζετε σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο. Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα «κλειδώνεται» και τοποθετείται σε ανοιχτό χώρο: «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ’ Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια ‘χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να «ξαστριστεί».

Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρα τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη, εκτός από την τέλεση του κλήδονα, οι κάτοικοι του χωριού ανάβουν φωτιές, τις λεγόμενες «μπουμπούνες».

Μια μεγάλη φωτιά στήνεται στην πλατεία του χωριού ή σ’ ένα μέρος ανοιχτό, έτσι ώστε να φαίνεται από παντού. Άλλες μικρότερες φωτιές ανάβουν σε όλους τους μαχαλάδες προσπαθώντας ο κάθε ένας να ανάψει την μεγαλύτερη φωτιά, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Σύμφωνα με το έθιμο, συνήθως πηδάνε πάνω από τις φωτιές οι νεαροί εργένηδες με σκοπό να εντυπωσιάσουν τις παρθένες του χωριού οι οποίες στη συνέχεια θα δεχτούν να τους μιλήσουν. Παράλληλα στη σημερινή εποχή κάνουν όλοι άλματα και παράλληλα ευχές που θέλουν να πραγματοποιηθούν. Η παράδοση λέει ότι όποιος καταφέρει να πηδήξει τρεις φορές θα είναι καλότυχος για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος – ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων-, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο.

Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η «Μαρία» ανοίγει τον κλήδονα. «Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ’ Αγιαννιού την χάρη, και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα να το πάρει». Και ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας, απαγγέλλοντας ταυτόχρονα δίστιχα, είτε όπως τα θυμάται, είτε από συλλογή τραγουδιών ή ακόμη από ημεροδείκτες. Το δίστιχο που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνύει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Προς το σούρουπο, όταν τελειώσει η μαντική διαδικασία, η κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό και στέκεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο, έως ότου ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Αυτό πιστεύεται ότι θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί.

Μετά το τέλος όλης αυτής της διαδικασίας στήνεται μεγάλο γλέντι στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό.

Δωδεκαθεϊστές: Κλύθι πυρός νοερού βασιλεύ, ώ Χρυσήνιε Τιτάν

Κάθε χρόνο, οι δωδεκαθεϊστές σε όλη την Ελλάδα μαζεύονται για να γιορτάσουν το θερινό ηλιοστάσιο καθώς πιστεύουν ότι είναι μία από τις δύο μεγάλες ηλιοστατικές κοσμικές πύλες-ονομάζεται και αλλιώς πύλη των θνητών. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι υποχρέωση τους να γιορτάσουν την ημέρα επειδή είναι μέρη του σύμπαντος ενώ παράλληλα έχουν την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος την ημέρα αυτή αποχωρίζεται το σκοτάδι και εισέρχεται στο καθαρτήριο ηλιακό φώς και στα νοητά πεδία τού μεγάλου μουσικού τού σύμπαντος Απόλλωνος.

Η έναρξη της τελετής γίνεται με πομπή προς των βωμό όπου συμμετέχουν όλοι οι παραβρισκόμενοι. Όσοι εκτελούν ιερατικά καθήκοντα φέρνουν τις προσφορές, ιερατικά σκεύη και δοχεία που χρησιμεύουν στο τελετουργικό. Ο βωμός κυκλώνεται, από την πομπή τρεις φορές υπό την συνοδεία τυμπάνου και αυλού. Οι προσφορές εναποτίθενται στην τράπεζα και όλοι παίρνουν θέσεις για την έναρξη της τελετής. Η τελετή ανοίγει με τα εξής λόγια: Κλύτε ώ Μάκαρες Θεοί, θνητών έξοχοι φίλοι κραταιόν του Κόσμου στήριγμα, κλύτε Αθάνατοι Θεοί και χάριν σπονδών δότε βροτοίς, πάσης παιδείης Αρετήν μεγίστην ευτυχίαν και περιπόθητον ευδαιμονίαν. Έπειτα όλοι πίνουν κρασί και ακολουθεί η ευχή Πλήθωνος: Ας μην παύσω ώ Μάκαρες Θεοί, να σας χρωστώ ευγνωμοσύνη, για όλα τ’ αγαθά που από εσάς λαμβάνω και έχω λάβει με χορηγό τον Ύπατο Δία. Ας μην παραμελήσω, αναλόγως της δύναμης μου το καλό του γένους μου.

Το να υπηρετώ πρόθυμα το κοινό καλό, αυτό ας θεωρώ και δικό μου μεγάλο όφελος. Ας μην γίνομαι αίτιο κανενός κακού, από αυτά που τυχαίνουν στους ανθρώπους, αλλά καλού, όσον δύναμαι, ώστε να γίνομαι κι εγώ ευτυχής, ομοιάζοντας σ’ εσάς. Έπειτα πίνουν ξανά κρασί και υμνούν την θεότητα που προστατεύει το μέρος στο οποίο βρίσκονται. Ακολουθούν προσφορές γαριφάλων, κρασιού και θυμιάματος προς τιμή του Δία ενώ αρχίζει να γίνεται η επίκληση στον θεό των θεών. Στη συνέχεια οι παραβρισκόμενοι προσφέρουν στο βωμό κόκκινα τριαντάφυλλα, θυμίαμα και λιβάνι ενώ στρέφονται όλοι προς τον ήλιο και λένε τον ύμνο του: Κλύθι πυρός νοερού βασιλεύ, ώ Χρυσήνιε Τιτάν Κλύθι φάους ταμία, που κρατάς το κλειδί της πηγής, που διαφυλάτεις την ζωή, που κυβερνάς τους υλικούς κόσμους από ψηλά. Με πλήρη και απόλυτον αρμονίαν. Κέκλυθι εσύ που κατέχεις μεσαίαν έδραν υπέρ αιθέρος, και τον κεντρικό φεγγοβόλο κύκλο του κόσμου εγέμισες τα πάντα με την δική σου πρόνοια που διεγείρει τον νού. Θεών πανάριστε, πυριστεφές, συ η εικών του θεού που γέννησε τα πάντα, συ ανυψώνεις τις ψυχές. Ακουσέ με και καθάρισέ με και διώξε τις κηλίδες που μολύνουν την ψυχή μου.

Διαφύλαξέ με μακρυά από τις ποινές, καταπραΰνων το ταχύ βλέμμα της δίκης που τα βλέπει όλα. Εις δε το σώμα μου χάρισε ακεραιότητα και υγεία. Και αν κάτι έρχεται εναντίον μας από τα περιστρεφόμενα αδράχτια της μοίρας, που κλώθονται κάτω από την περιδίνηση των αστέρων, συ απόδιωξέ το ως ορμητική κίνησις. Ώ Μέγιστε Άνακτα φώτιζε το νου μας και χάριζε στην ψυχή μας άχραντον φως. Όσοι λαμβάνουν μέρος στο τελετουργικό πίνουν κρασί, δίνουν ξανά τις πρόσφορες τους (ζυμάρι, θυμίαμα, λιβάνι, δενδρολίβανο) και ακολουθεί ο ύμνος του Ερμή, της Αφροδίτης και του Απόλλωνα ενώ η τελετή κλείνει με τα εξής λόγια: Χαίρετε ώ Μάκαρες Θεοί μεθ’ ημών αεί εστέ κι εσείς μεν ούτω χαίρεσθε παύσατε νούσους χαλεπάς και λύπες αποδιώξτε.

Το θερινό ηλιοστάσιο στην σύγχρονη Ευρώπη

Μία από τις πιο γνωστές γιορτές του θερινού ηλιοστασίου-αν όχι η πιο γνωστή στο κόσμο-γίνεται στο Στόουνχετζ της Αγγλίας. Κάθε χρόνο συγκεντρώνονται στο σημείο παγανιστές, δρυΐδες των αρχαίων κελτών, άνθρωποι ντυμένοι με ινδιάνικες στολές και τουρίστες στο σημείο για τον εορτασμού του θερινού ηλιοστασίου. Στα ερείπια του Στόουνχετζ η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου και όσοι δίνουν το παρών αρχίζουν να χειροκροτούν.

Διαβάστε επίσης  Γνωρίστε to Katharo!

Επίσης υπάρχουν εκείνοι που προσεύχονται και οι «περίεργοι» που τραβάνε συνεχώς φωτογραφίες. Στο σημείο γίνονται τελετές για το θερινό ηλιοστάσιο εδώ και χιλιάδες χρόνια, γεγονός που έχει αποδειχτεί από πρόσφατες ανασκαφές που έφεραν στο φως κόκαλ ζώων. Το Στόουνχεζ είναι ένα μέρος για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά ενώ μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα μυστήριο της ιστορίας. Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το μνημείο, χτίστηκε είτε από Μυκηναίους, είτε από Ρωμαίους είτε από Βρετανούς, υπάρχουν όμως και ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι το κατασκεύασαν εξωγήινοι. Τα μόνα σίγουρα για το Στόουνχετζ και την ανέγερση του είναι:

  • Σύμφωνα με πετρογραφική ανάλυση των ογκόλιθων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτοί οι μονόλιθοι λαξεύτηκαν και μεταφέρθηκαν από λατομεία της Ουαλίας και της νοτιοδυτικής Αγγλίας.
  • Σύμφωνα με τη χρήση αστρονομικών διαγραμμάτων, οι αρχαιολόγοι υπολόγισαν ότι το μνημείο παρέμεινε σε χρήση για 1.500 χρόνια περίπου ως λατρευτικός χώρος και ως αστρονομικό παρατηρητήριο.
  • Με τη χρήση ραδιενεργών μετρήσεων οι αρχαιολόγοι υπολογίζουν ότι ανεγέρθη μεταξύ του 3000 π.χ. και του 2000 π.χ.

Σκανδιναβία: Βίκινγκ, χοροί και γεννητούρια

Στην Σουηδία κάθε χρόνο λαμβάνει χώρα το φεστιβάλ Μιντσομάρ το οποίο γίνεται στα πλαίσια του εορτασμού για το θερινό ηλιοστάσιο. Η συγκεκριμένη μέρα είναι αργία στη χώρα ενώ όλοι οι κάτοικοι στολίζουν τα σπίτια τους με λουλούδια και στη συνέχεια χορεύουν παραδοσιακά τραγούδια. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα πυροτεχνήματα ενώ άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι πολλές γέννες στην χώρα γίνονται εννέα μήνες μετά από το θερινό ηλιοστάσιο. Γενικά στη Σουηδία επικρατεί μία χαρούμενη ατμόσφαιρα με πολύ χορό, κέφι ενώ οι κάτοικοι ντύνονται Βίκινγκ και κυκλοφορούν στους δρόμους.

Διαβάστε επίσης  The Cartel side of street food goes at Street Food Festival Chania!

Στην Νορβηγία και την Δανία τα πράγματα είναι πιο λιτά καθώς υπάρχουν πυροτεχνήματα το απόγευμα της 21ης Ιουνίου. Τα έθιμα της Σκανδιναβικής Χερσονήσου χρονολογούνται από τα αρχαία χρόνια και είναι παγανιστικά ενώ συμβολίζουν την νίκη του θεού Ήλιου ενάντια στο σκότος.

Κροατία: Το μαγικό δάσος και η κακιά νύμφη

Στην Κροατία το θερινό ηλιοστάσιο γιορτάζεται όπως στην χώρα μας, δηλαδή την ημέρα του Αϊ Γιάννη. Ωστόσο υπάρχουν πολύ που βλέπουν την γιορτή κάπως διαφορετικά και πιστεύουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας καλοκαιρινός εορτασμός. Σύμφωνα με την παράδοση, όσοι πάνε στο δάσος εκείνη την ημέρα μπορούν να μιλήσουν στα ζώα. Μάλιστα, όσοι τολμηροί το επιχειρήσουν θα πρέπει να προμηθευτούν αλάτι και να δημιουργήσουν ένα κύκλο στον οποίο θα σταθούν μέσα προκειμένου να γλυτώσουν από την κακιά νύμφη και άλλα πλάσματα που καραδοκούν. Τα ζώα υποτίθεται ότι θα αποκαλύψουν σε όποιον τα επισκεφτεί τα μυστικά του κόσμου ενώ στη συνέχεια θα έχει την δυνατότητα και να τα καταλαβαίνει. Σύμφωνα με την παράδοση στο δάσος υπάρχει όμως και η Βίλα, μία κακιά νύμφη που είναι ντυμένη στα λευκά, με μακριά ξανθά μαλλιά, σώμα ανθρώπου και πόδια κατσίκας. Η Βίλα δελεάζει με πειρασμούς όσους επισκεφτούν το δάσος αλλά δεν πρέπει να ενδώσουν και να φύγουν από τον κύκλο από αλάτι που έχουν φτιάξει επειδή θα τους σκοτώσει.

Οι Κροάτες λένε ότι πολλοί που επισκέφτηκαν τα δάση εκείνη την ημέρα δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Πάντως ένα είναι το σίγουρο, ότι όποιος δεν επισκεφτεί το μαγικό δάσος για να μιλήσει με τα ζώα, θα δει εκατοντάδες πυροτεχνήματα στον ουρανό και φωτιές δίπλα από ποτάμια και την θάλασσα, πάνω από τις οποίες πηδούν νέοι εργένηδες. [

Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία: Η φύση μαγεύεται και οι γυναίκες κολυμπούν ημίγυμνες

Οι Σλάβοι και οι Ρώσοι γιορτάζουν την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου όπως έκαναν πριν από χιλιάδες χρόνια οι παγανιστές που τιμούσαν τον θεό του καλοκαιριού και του ήλιου, Κουπάλα. Οι παγανιστές πιστεύουν ότι την νύχτα όλα μαγεύονται από τον Κουπάλα και μετακινούνται δέντρα στα δάση, ενώ όλα τα φυτά και τα ζώα μπορούν να μιλήσουν. Οι κάτοικοι των χωρών ανάβουν φωτιές και πετάνε φλεγόμενα ξύλα σε ποτάμια και λίμνες. Παράλληλα τραγουδάνε, χορεύουν και κάνουν άλματα πάνω από την φωτιά. Επίσης νέες κοπέλες κολυμπούν ημίγυμνες και αφήνουν στεφάνια με λουλούδια στα ποτάμια ενώ κατά την διάρκεια των εορτασμών γνωρίζονται μεταξύ τους νέοι.

Κίνα: Η μέρα του Δράκου του Νερού προς τιμήν ενός αγαπημένου ποιητή

Οι Κινέζοι δεν γιορτάζουν το θερινό ηλιοστάσιο μόνο τρώγοντας σκύλους, αλλά έχουν και μία άλλη γιορτή. Το φεστιβάλ του Δράκου του Νερού δεν συμπίπτει με τους εορτασμούς του υπόλοιπου κόσμου καθώς οι Κινέζοι δεν ακολουθούν το Γρηγοριανό Ημερολόγιο αλλά είναι αφιερωμένο στο θερινό ηλιοστάσιο και σε έναν αγαπημένο ποιητή της χώρας. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Τσου που είχε αυτοεξορισθεί, έμαθε ότι η πολιτεία του κατακτήθηκε και αυτοκτόνησε μέσα στα νερά του ποταμού Μι Λουό την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου.

Οι κάτοικοι που τον αγαπούσαν πολύ πήγαν με τις βάρκες και άρχισαν να πετάνε ρύζι και φύλα μπαμπού για να μην φάνε τα ψάρια τον ποιητή. Από τότε και μέχρι σήμερα, στον ποταμό Μι Λουό ξεπροβάλλουν οι βάρκες με τη δρακόμορφη πλώρη και τους ομοιόμορφα ντυμένους κωπηλάτες που μοιάζουν με τα εκατό πόδια του δράκοντα. Δέκα πληρώματα διαγωνίζονται για να τιμήσουν τον θάνατο του Τσου Γιουάν, τον τρίτο π.Χ. αιώνα, ενός ποιητή και υπουργού της αρχαίας πόλης – κράτους του Τσου, στην περίοδο των Πολέμων ανάμεσα στις επτά πολιτείες. Σχεδόν σε όλες τις κινεζικές επαρχίες οι κωπηλατοδρομίες αναβιώνουν το θρύλο και τιμούν τη γιορτή του δράκου, ενώ έχουν αναπτυχθεί κι άλλα τοπικά έθιμα.

Ένα από τα διασκεδαστικά είναι το κυνήγι της πάπιας μέσα σε λίμνες ή ποταμούς. Πολλά από αυτά τα έθιμα έχουν ηλικία πολλών αιώνων και αναπτύχθηκαν κυρίως στη διάρκεια της δυναστείας των Τσιγκ. Επίσης στην Ταϊβάν, οι κάτοικοι το μεσημέρι φέρνουν νερό από πηγάδια επειδή πιστεύουν ότι εκείνη την ημέρα αποκτά μαγικές ιδιότητες και διώχνει τα κακά πνεύματα, προστατεύοντας τους ντόπιους από λιμούς κι κατάρες. Οι κάτοικοι της Κίνας και της Ταϊβάν, προς τιμήν του ποιητή τρώνε ζόνγκι (ρύζι τυλιγμένο σε φύλλα μπαμπού) ενώ πίνουν και κρασί.

Πηγή: reader.gr