Στην είδηση του θανάτου του, ξύπνησαν αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας…και πώς να μην ξυπνήσουν άλλωστε, αφού για πολλά χρόνια άκουγα με εμμονή τις κασέτες, που με τόσο κόπο είχα καταφέρει να διασφαλίσω, από το πρόγραμμα του.

Ο Pascal ήταν ένας αλήτης της κονσόλας, ένας μικρόσωμος Μαραντόνα των decks. Όχι φυσικά για την υψηλή τεχνική του στο mixing, αλλά γιατί ήταν ένας άνθρωπος που δεν του έβαζες καλούπια. Είναι πολλές οι ιστορίες που συνοδεύουν το “άστατο παρελθόν” του, που θα μπορούσαν να σου διηγηθούν όσοι υπήρξαν συνάδελφοι, αφεντικά του ή και φίλοι του, όμως δεν θα σταθώ σε αυτά.

Γιατί οι αναμνήσεις μου όποτε ακούω το όνομα του είναι πολύ ξεκάθαρες…
«Ok ladies and gentlemen, good evening and welcome to Ariadni disco club…tonight like every night, this musical program will be made by dj Pascal»… Η εισαγωγή του προγράμματος του ακόμα ηχεί στα αυτιά μου.

Ανήλικος ακόμα έψαχνα κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο να είμαι εκεί γύρω στις 12.30 για να προλάβω να ακούσω την εισαγωγή του. Αυτή που άκουγα στις κασέτες, ξανά και ξανά στο σπίτι. Μαγεμένος από το clubbing της εποχής, με τον κοντούλη dj με την Ιταλo-αγγλική αξαν να καλωσορίζει κάθε θαμώνα του μαγαζιού. Από τον ιδιοκτήτη της πιτσαρίας, μέχρι τον ψιλικατζή της γειτονιάς του.

Διαβάστε επίσης  Issue 788

Ο Pascal δεν ήταν ο dj που μίξαρε τρελά, ήταν όμως ένας master του μικροφώνου που έκανε τους πάντες να νιώθουν σπουδαίοι, ακούγοντας το όνομα τους στα ηχεία με αυτή την Ιταλική φινετσάτη φωνή. Ηταν ένας πραγματικός entertainer της εποχής…ένας αλήτης της κονσόλας που με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερα τα decks και με έκανε να ερωτευτώ τη μαγεία της επαφής με τον κόσμο, πίσω από τα players.

Μπορεί να μην τον γνώρισα ποτέ από κοντά…όμως τον ευχαριστώ που άθελα του μου μετέδωσε τη μαγεία του djing… Αντίο Pascal…R.I.P

Γράφει ο Ανδρέας Γαρυφαλής

Για την Chillin Press