Αξέχαστες και ξεχασμένες, trash, kitsch, cult, λαϊκές, Βήτα-ποιότητος, πτωχές, θεϊκές Eurovision-ικές στιγμές.
Σκληρή η λέξη trash για να τη φορέσεις καπέλο στην καλλιτεχνική δημιουργία κάποιου, εκτός κι αν εκείνος, συνειδητά, έχει επιλέξει να κινείται στον χώρο των αντικουλτούρων και να καναλιζάρει εκεί όλη τη δημιουργικότητά του. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος όρος, τουλάχιστον στην Ελλάδα, φέρει μέσα του αρκετή υποκρισία και “μανταμσουσισμό”, καθώς έγινε δημοφιλής με την άνοιξη της ιδιωτικής τηλεόρασης, αρχικά για να περιγράψει τηλεοπτικά προγράμματα και στη συνέχεια κάθε μορφή μιντιακού και καλλιτεχνικού περιεχομένου που, ενώ θεωρείτο “υποκουλτούρα”, την ίδια στιγμή αφορούσε ένα τεράστιο κοινό. Όπως η Eurovision.
Γι’ αυτό και εν αναμονή του σημερινού πρώτου ημιτελικού, με τον όρο trash δεν αναφερόμαστε ούτε στα καλά τραγούδια που ξεχωρίσαμε γιατί έτσι μας αρέσουν ούτε στους κάποιες φορές σπουδαίους καλλιτέχνες που τα ερμήνευσαν. Αλλά στο trash, με την καλή δική μας έννοια, kitsch, cult, λαϊκό, Βήτα-ποιότητος, πτωχό, Eurovision-ικό πλαίσιο που λατρεύουμε και εντός του οποίου έλαβαν χώρα.
S.A.G.A.P.O. – Μιχάλης Ρακιντζής (Ελλάδα, 2002, 17η θέση)
Ο ευφυής τουριστικός στίχος-k.a.m.a.k.i., η στολή “ρόμποκοπ“, τα βήματα του τσολιά, το κλείσιμο του ματιού στην κάμερα, όλα συνηγόρησαν εκείνη τη χρονιά στον στιγματισμό, όχι με την κακή σημασία, της καριέρας του υπερταλαντούχου Μιχάλη Ρακιντζή. Έκτοτε, το συγκεκριμένο τραγούδι απέκτησε cult following.
Hard rock hallelujah – Lordi (Φινλανδία, 2006, 1η θέση)
Μόνο φτηνή και “λαϊκιά” δεν ήταν η συμμετοχή της Φινλανδίας που σήκωσε την κούπα στον διαγωνισμό που έλαβε χώρα στην Αθήνα. Παρόλα αυτά, το pop anthem με την 80s rock ενορχήστρωση και τα μασκαρεμένα σε ζόμπι μέλη του γκρουπ μάς χάρισε πολλές trash ιστορίες για αγρίους περί σατανισμού, θυμίζοντάς μας την εποχή που πιστεύαμε ότι αν βάλεις έναν δίσκο της Άννας Βίσση να παίξει ανάποδα θα ακούσεις τη φωνή του διαβόλου.
I didn’t know – Serhat (Άγιος Μαρίνος, 2016, δεν προκρίθηκε στον τελικό)
Τα υπέροχα φουτουριστικά κοστούμια του Thierry Mugler, η sexy, βραχνή και λίγο υποτονική φωνή του Τούρκου τραγουδιστή, οι χυμώδεις και κάπως Βήτα-λαϊκιάς αισθητικής κοπελιές για τα φωνητικά και τα ντίσκο χορευτικά που τον περιτριγύριζαν με “άγριες” διαθέσεις, συνηγόρησαν σε μία εμφάνιση μοναδικής 1900 τόσο αισθητικής, που, δυστυχώς, τείνει να ξεχαστεί.
Στη φωτιά – Άλεξ Παναγή (Κύπρος, 1995, 9η θέση)
Μία από τις μεγαλύτερες αντρικές φωνές που έχουν τραγουδήσει ποτέ στην ελληνική γλώσσα, ο Άλεξ Παναγή, που δεν κατάφερε να κάνει τη μεγάλη καριέρα που του άξιζε, συμμετείχε στη Eurovision με κινησιολογικό στόμφο Αλέξη Μινωτή, ενδυματολογία Mick Jagger και μαλλί Μάρκελλου Νύκτα. Ο στίχος του τραγουδιού; Προβληματικός. Ο συνδυασμός; Εκρηκτικός. We thank him for the music.
Party for everybody – Buranovskiye Babushki (Ρωσία, 2012, 2η θέση)
Το ότι οι Ρώσοι, όταν το θέλουν και έχουν κέφια, διαθέτουν πολύ χιούμορ είναι κάτι που πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Στέλνοντας τις αξιαγάπητες “γιαγιάδες” με τις παραδοσιακές στολές στη σκηνή του Μπακού, κέρδισαν το κοινό και τις καρδιές μας.
Bonus: Αν – Άντζελα Δημητρίου (Disqualified)
Το 1988, η μία και μοναδική γιατί σαν αυτή δεν υπάρχει καμία άλλη λαίδη του λαϊκού πενταγράμμου επιχείρησε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision με μία αισθαντική μπαλάντα, ένα ρούχο που χρόνια μετά αντέγραψε ο Jean Paul Gaultier και μία αβανγκάρντ κόμμωση. Δυστυχώς, αντί εκείνης, προκρίθηκε η Αφροδίτη Φρυδά με το τραγούδι “Κλόουν”. Κρίμα, μόνο αυτό. Κρίμα.
Πηγή: esquire.com.gr