Σκύλος: Γιατί είναι λάθος να προσπαθούμε να του «πάρουμε τον αέρα»

Ανεβαίνει στους καναπέδες και στα κρεβάτια, βγαίνει πρώτος και καλύτερος από την πόρτα, «απαιτεί» την μπουκιά μας. Επομένως ο σκύλος θέλει να μας δείξει ότι είναι το αφεντικό. Είναι όντως έτσι; Δείτε τι ακριβώς μας «λέει» με αυτή τη συμπεριφορά του και πώς θα πρέπει να τον χειριστούμε

Πόσο τον έχουμε αδικήσει, και πόσο αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, όταν οι θεωρίες που ήθελαν τον σκύλο αρχηγό της αγέλης έχουν καταρριφθεί από τον επιστημονικό χώρο!

Εκείνος ζει μόνο για εμάς και δίνει τη ζωή του χάρισμα όποτε χρειαστεί, γιατί είμαστε ο κόσμος του όλος. Είναι ο ορισμός της δεδομένης και ανιδιοτελούς αγάπης, της αληθινής και παντοτινής φιλίας, της απέραντης πίστης και αφοσίωσης. Είναι δοσμένος ολοκληρωτικά. Πάντα παρών, πηγή χαράς, θεραπευτής, δάσκαλος. Πάντα επιστρέφει στο πολλαπλάσιο, τα ελάχιστα που θα του δώσουμε. Το απόφθεγμα λέει, πως είναι ο καλύτερος φίλος μας. Η αληθινή και υγιής σχέση μας μαζί του, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Και, όπως είπε ο Μίλαν Κούντερα: “Οι σκύλοι είναι η επαφή μας με τον Παράδεισο“, όπως υποστηρίζει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη.

Ωστόσο, όπως λέει η κα Κασπίρη, στο μυαλό πολλών είναι ένα ον υποδεέστερο: πρέπει να υπακούει και να υποτάσσεται στον αφέντη και δεσπότη του. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει, και διαιωνίζουν, μια απαρχαιωμένη νοοτροπία. Συνήθως, τον βλέπουν ως εργαλείο – αντικείμενο, που η απόκτησή του πρέπει να προσφέρει κάποια χρησιμότητα.

Μία συχνή ερώτηση που δέχεται η κα Κασπίρη, όταν την καλούν, είναι “πώς θα τον κάνω να καταλάβει ότι εγώ είμαι το αφεντικό;“, ενώ κάποιοι άλλοι ζουν μέσα στο άγχος επειδή ο σκύλος τούς έχει πάρει τον αέρα και έχει γίνει ο αρχηγός του σπιτιού. Της τονίζουν ότι: «Την έχει δει αρχηγός εδώ μέσα. Κάνει ό,τι θέλει. Μου έχουν πει ότι για να του πάρω τον αέρα, και να βλέπει εμένα ως αρχηγό, πρέπει να τρώω πρώτος, να βγαίνω πρώτος από την πόρτα, να μην τον αφήνω να ανεβαίνει στον καναπέ, κ.λπ.».

Μάλιστα, τα «σημάδια» που δείχνουν ότι πόθος του σκύλου είναι η απόκτηση της αρχηγίας, σύμφωνα με αυτά που λένε στην κα Κασπίρη, είναι ότι «Βγαίνει πρώτος από την πόρτα, θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι, ανεβαίνει στον καναπέ, στο τραπέζι δεν μας αφήνει να φάμε. Πηδάει πάνω μας και όταν παίζουμε, δαγκώνει, κ.λπ.»

Όταν τα ακούει αυτά, η πρώτη της αντίδραση είναι να χαμογελάσει. «Δηλαδή το κουτάβι, αυτό το μια σταλιά πλασματάκι, που έφυγε από τη μαμά και τα αδελφάκια του (τη μικρή, κλειστή κοινωνία) και βρέθηκε στον δικό μας «μαγικό» κόσμο, το οποίο δεν ξέρει πού βρίσκεται και τι του συμβαίνει, ήρθε με σχέδιο, ή του δημιουργήθηκε στην πορεία, να τους «καβαλήσει» (όπως λένε πολλοί), να αναλάβει την εξουσία και να τους πάρει τα ηνία;», διερωτάται χαριτολογώντας η κα Κασπίρη και διευκρινίζει: «Όλες τις φυσιολογικές συμπεριφορές τις ερμηνεύουν ως «οργανωμένο» σχέδιο.»

Για τα αυτονόητα, καμία σκέψη:

• Ότι απλά το κρεβάτι είναι μαλακό, βολικό, ζεστό και θέλει να είναι κοντά τους.

• Ότι η χαρά για βόλτα είναι απερίγραπτη για όλους τους σκύλους, όπως και για το παιδάκι που του λες πως θα το πας στην παιδική χαρά. Γι’ αυτό και έχει τόσο ενθουσιασμό.

• Ότι πηδάει για να επικοινωνήσει, να δείξει τη χαρά του, να παίξει.

• Ότι το δάγκωμα είναι μέρος του παιχνιδιού του.

• Όσο για το τραπέζι; Είναι δυνατόν να τρώμε μπριζόλα και να μην «τρελαθεί;».

Δοκιμάστε να φάτε μια σοκολάτα μπροστά σε ένα παιδάκι, και θα δείτε πώς θα αντιδράσει.

Αν τις ενίσχυσαν, κιόλας, άθελά τους, αυτές τις συμπεριφορές, τότε έτσι έμαθε».

Δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλοί, λέει η κα Κασπίρη, που τα πιστεύουν αυτά και, προφανώς, είναι επηρεασμένοι από την απομυθοποιημένη, πλέον, θεωρία κυριαρχίας, που θέλει τους ανθρώπους να γίνουν αρχηγοί της αγέλης. Μια θεωρία που, ενώ έχει αναθεωρηθεί, κάποιοι επιμένουν να την ακολουθούν και να την εφαρμόζουν. Αρνούνται να ακολουθήσουν την εξέλιξη και την επιστήμη.

«Προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία με χρήση βίας, κάνοντας επίδειξη ισχύος, για να «δημιουργήσουν» έναν σκύλο «στρατιώτη», ο οποίος θα υποτάσσεται στον αφέντη κι αρχηγό του. Δεν τους απασχολεί αν τον βασανίζουν. Έτσι τους είπαν ότι πρέπει να γίνει… Και δεν θα καταλάβουν, αλλά ούτε θα δεχθούν, ότι θα ευθύνονται αυτοί αν στο μέλλον παρουσιάσει μη αποδεκτές συμπεριφορές (π.χ. δάγκωμα).

Αυτοί οι άνθρωποι, αν ενημερωθούν σωστά, θα καταλάβουν τα εξής:

• Ότι ο σκύλος είναι απλά ένα άλλο είδος, “μιλάει” άλλη γλώσσα, έχει δικούς του κώδικες επικοινωνίας, δεν γνωρίζει τους δικούς μας κανόνες, και αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι «θηρίο», ούτε αντάρτης, που ήρθε με πρόθεση ή σκοπό να κυριαρχήσει και να τους κάνει τη ζωή δύσκολη.

• Ότι από αυτούς εξαρτάται για τα πάντα. Άρα, αυτοί έχουν τον έλεγχο, έτσι κι αλλιώς.

• Ότι είναι σαν ένας πηλός που με υπομονή θα τον “πλάσουν“, όπως και τα παιδιά τους. Σωστή επικοινωνία χρειάζεται, κι όχι επιβολή. Σεβασμός, καθοδήγηση, κι όχι διαταγές.

Και τότε θα εκπλαγούν, όταν θα δουν ότι μπορεί να μάθει όμορφα ό,τι θέλουν: να κοιμάται στη θέση του αντί για το κρεβάτι τους. Να περιμένει ήρεμος στην πόρτα πριν βγει. Να απασχολείται με κάτι την ώρα που τρώνε (αν δεν τον θέλουν δίπλα τους). Να κάθεται αντί να πηδάει πάνω τους. Να δαγκώνει τα παιχνίδια του αντί για τους ίδιους.

Όπως υποστηρίζει η κα Κασπίρη, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν σκύλο, αυτοαποκαλούνται αφεντικά και συστήνονται ως ιδιοκτήτες.

«Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας η νοοτροπία της δήθεν “ανωτερότητάς” μας και του “υπάκουου, υποταγμένου” σκύλου, που είναι πολύ δύσκολο να την αποβάλουμε.

Συναντώ και ανθρώπους με πιο προοδευτικές αντιλήψεις, όσον αφορά την αντιμετώπιση, που λένε πως ο σκύλος είναι οικογένεια. Αλλά κι αυτοί χρησιμοποιούν αυτές τις άστοχες λέξεις. “Αφεντικό” λέμε τον ανώτατο στη βαθμίδα εργασίας και ιδιοκτήτη, τον κατέχοντα άψυχα πράγματα.

Πού ταιριάζουν, όταν αναφέρεσαι σε οικογένεια;

Αφέντης είναι ο έχων την εξουσία, ο κυρίαρχος, στον οποίο όλοι υποτάσσονται.

Συνηθίσαμε να τις ακούμε από όσους ασχολούνται με τους σκύλους (κτηνιάτρους, εκπαιδευτές, εθελοντές, pet shop, γκρούμερ, πανσιόν, εκτροφείς κ.λπ.), από όσους έχουν, αλλά και από όσους μιλούν για σκύλους. Και η νομοθεσία που αφορά στα ζώα, μιλά για ιδιοκτήτες, λες και τα ζώα είναι αντικείμενα, κι όχι νοήμονα και συναισθανόμενα πλάσματα», τονίζει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.

Πιστεύει ακράδαντα, όμως, ότι οι λέξεις έχουν βαρύτητα και ενέργεια. Διαμορφώνουν αντιλήψεις, καθορίζουν τη σκέψη μας. Μας συνδέουν με τους άλλους, βοηθούν να επικοινωνούμε, δημιουργούν εικόνες στο μυαλό, επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά.

Επίσης, επηρεάζουν τις πράξεις μας, φτιάχνουν την συναισθηματική μας πραγματικότητα, «κουβαλούν» την ψυχική μας κατάσταση και συνδέονται άμεσα με το πώς νιώθουμε και πώς συμπεριφερόμαστε.

«Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι που συστήνονται ως κηδεμόνες, ή μαμά – μπαμπάς. Χαίρομαι όταν τους ακούω, και σκέφτομαι πως αλλάζουν τα πράγματα σιγά – σιγά… Αλλά μου την παίρνουν πίσω τη χαρά, όταν στη συνέχεια βλέπω πως χρησιμοποιούν κι αυτοί αρνητικούς τρόπους για να μάθει να “υπακούει σε εντολές“, που κοστίζουν στο σκυλοπαιδί τους. Το κάνουν, γιατί τους το πρότεινε κάποιος “ειδικός“, ή κάπου το διάβασαν. Κι έτσι, από άγνοια επιλέγουν να το βασανίσουν, ακόμα κι αν δεν τους αρέσει, επειδή θεωρούν ότι ο “ειδικός” ξέρει καλύτερα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει ο σκύλος να υπακούει σε εντολές.

Το τρίπτυχο που ευθύνεται για την αποτυχία μας στη σχέση μας με τον σκύλο είναι: Λάθος νοοτροπία, παραπληροφόρηση, άγνοια», επισημαίνει η κα Κασπίρη.

Και ποιος είναι, άραγε, σωστός και καλός κηδεμόνας γονιός, όταν για τον καθένα μας αυτά είναι υποκειμενικά;

«Για μένα είναι ο δίκαιος, ο ανθρώπινος. Αυτός που φέρεται με καλοσύνη. Τα σκυλιά (όπως και τα παιδιά) εμπιστεύονται την ανθρωπιά. Ένας τέτοιος γονιός προσπαθεί και επιδιώκει μία ειρηνική συνύπαρξη.

• Προσπαθεί με ηρεμία, κατανόηση, υπομονή και σεβασμό, να προσφέρει φροντίδα, σταθερότητα, ασφάλεια, υποστήριξη και γονεϊκή καθοδήγηση, ώστε να αποκτά εμπειρίες.

• Το μαθαίνει/διδάσκει, ότι κάποια πράγματα επιτρέπονται και άλλα όχι, για τη δική του ασφάλεια, αλλά και για την ομαλή συμβίωση.

• Το βοηθά να βιώνει την πραγματικότητα χωρίς να ασκεί ασφυκτικούς περιορισμούς, τιμωρίες, στέρηση της ελευθερίας και υπερπροστασία.

• Συμπεριφέρεται με τον τρόπο που θα ήθελε να του συμπεριφέρονται, και ξέρει ότι για να τον “ακούει”, θα πρέπει πρώτα εκείνος να προσπαθεί να τον «διαβάσει» και να αφουγκραστεί πολύ προσεκτικά για να κατανοήσει πώς αισθάνεται και τι χρειάζεται.

Μόνον έτσι θα μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την προθυμία του.

Μόνον έτσι θα έχει ένα ισορροπημένο, υγιές, ασφαλές, ήρεμο και χαρούμενο σκυλοπαιδί.

Ένας τέτοιος σκυλο–γονιός δεν θέλει να είναι αφεντικό. Δεν διεκδικεί κανέναν ανώτερο τίτλο, καμιά ιδιότητα υπεροχής. Δεν θέλει να διατάζει κανέναν. Δεν θέλει να έχει ένα ανασφαλές, αγχωμένο, φοβισμένο και δυστυχισμένο πλάσμα κοντά του.

Γιατί σε μια αληθινή σχέση αγάπης και αμοιβαίου σεβασμού, δεν χωρούν αφεντικά.

Όχι πως δεν υπάρχουν τέτοιοι κηδεμόνες – σκυλογονείς. Δυστυχώς, όμως, είναι η μειοψηφία», αναφέρει η κα Κασπίρη και προσθέτει: «Δεν ξέρω αν είμαι καλή μαμά για τα σκυλοπαιδιά μου. Αυτό που ξέρω, είναι πως πρέπει να είμαστε ταπεινοί για να μπορέσουμε να αξίζουμε όλα αυτά τα ανεκτίμητα που μας προσφέρουν.

Η υπεροψία δεν βοηθά. Αντίθετα, χαλάει τη “συνταγή” για υγιείς σχέσεις και όμορφες συμβιώσεις».

Πηγή: ygeiamou.gr