Σε ένα υποτονικό μέχρι στιγμής φεστιβάλ το ελληνικό σινεμά φώναξε «παρών» με το αλμοδοβαρικό «Dodo» του Πάνου Κούτρα και το βραβείο που απέσπασε η μικρού μήκους της Εύης Καλογηροπούλου.
Δυο χρόνια μετά τη συμμετοχή της στο επίσημο διαγωνιστικό μικρού μήκους με το “Motorway 65”, η Εύη Καλογηροπούλου επέστρεψε στις Κάνες με το οργουελικό “Στο Θρόνο του Ξέρξη”, στο οποίο ο Γιώργος Μαζωνάκης ερμηνεύει έναν εργάτη στα ναυπηγεία του Περάματος. Ο χρόνος στον οποίο εξελίσσεται το φιλμ είναι ένα απροσδιόριστα κοντινό μέλλον, όπου η απευθείας ανθρώπινη επαφή είναι απαγορευμένη. Μετεξέλιξη της ιδέας μιας βιντεοεγκατάστασης και σε σενάριο Γιώργου Τελζίδη, η ταινία συμμετείχε στην “Εβδομάδα Κριτικής”, όπου απέσπασε το βραβείο του Canal +. Καλύτερη ταινία του παράλληλου τμήματος ανακηρύχτηκε το κολομβιανό κοινωνικό δράμα του Αντρές Ραμίρεζ Πουλίδο “El Jauria”, με το τρυφερό “Aftersun” της Σκοτσέζας Σαρλότ Γουέλς να αποσπά το Βραβείο της Επιτροπής.
“Dodo”
Με μεγάλες καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του μοντάζ, κάτι που σύμφωνα με τις φήμες τού στοίχισε μια θέση στο διαγωνιστικό, η τελευταία ταινία του Πάνου Κούτρα “Dodo” προβλήθηκε χειροκροτούμενη στο πρόγραμμα “Cannes Premiere” παρουσία πολλών από τους πρωταγωνιστές της – Σμαράγδα Καρύδη, Άλκης Σακελλαρίου, Νατάσσα Εξηνταβελόνη, Τζεφ Μοντάνα, Νίκος Γκέλια, Άγγελος Παπαδημητρίου. Αφηγούμενη τα ευτράπελα της προετοιμασίας ενός μεγαλοαστικού γάμου, η οποία αναστατώνεται από την παρουσία ενός εξαφανισμένου είδους πτηνού, αναπαράγει με κέφι πολλά κλισέ μιας αλμοδοβαρικής κωμωδίας, ρίχνοντας λοξές ματιές στην κωμικοτραγική αθηναϊκή πραγματικότητα. Διαθέτει σατιρικό θάρρος και κονωνική ευαισθησία, καρδιά και σκηνοθετικές ιδέες, αλλά όχι κι ένα συμπαγές σενάριο που θα έδενε κόμπο τον παιχνιδιάρικο συνδυασμό τους. Σαφώς ελλιπής και χωρίς φινιρίσματα, η δραματική κορύφωση του φιλμ μακρηγορεί και απλοποιεί χαρακτήρες και καταστάσεις, φέρνοντας έντονα στο νου την αμήχανη “Αληθινή Ζωή” του σκηνοθέτη κι όχι τη στιλάτη πρωτοτυπία του “Xenia” του.
“Stars at Noon”
Χάρη σ’ αυτή τη διπλή σινε-συμμετοχή, τις συζητήσεις γύρω από τα locations των συμπαραγωγών μας “Εγκλήματα του Μέλλοντος” και “Το Τρίγωνο της Θλίψης”, το απολύτως πετυχημένο πάρτι του ελληνικού περιπτέρου της Αγοράς (ξέφρενος χορός μέχρι τις δύο το πρωί) και τις πετυχημένες διαφημιστικές καταχωρίσεις (εξώφυλλο στο Screen Daily), το ελληνικό σινεμά είχε μια συνολικά πετυχημένη παρουσία στο 75ο Φεστιβάλ Κανών, από το οποίο λείπουν οι δυνατές συγκινήσεις. Η “Νοσταλγία” του Μάριο Μαρτόνε (“Ο Θάνατος Ενός Ναπολιτάνου Μαθηματικού”) είναι ένα ευπρεπές και, οπως δηλώνει ο τίτλος του, νοσταλγικό δράμα κοινωνικού προβληματισμού στο οποίο τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται ο Πιερφραντσέσκο Φαβίνο (“Ο Προδότης”) και η πόλη της Νάπολης. Λιγότερο στιλιζαρισμένο, το “Τόρι και Λοκίτα” βρίσκει τους Ζαν – Πιέρ και Λικ Νταρντέν να παραμένουν πιστοί στο ντοκιμαντερίστικο ύφος και την ουμανιστική οπτική τους, ακολουθώντας μια ακόμα ιστορία προσφύγων που αναζητούν την τύχη τους στην γλυκιά στα λόγια και σκληρή στην καρδιά σύγχρονη Ευρώπη. Καθαρό, ευθύ, όσο και εύκολο σινεμά από το πολυβραβευμένο βέλγικο δίδυμο, το οποίο κι αυτό, όπως οι περισσότεροι ώριμοι auteurs του φετινού φεστιβάλ, ανακυκλώνουν δοκιμασμένες συνταγές. Από τον κανόνα δεν εξαιρείται ούτε η Κλερ Ντενί, η οποία βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα των Κανών 34 ολόκληρα χρόνια μετά το “Chocolat”, την πρώτη ταινία της! Το αγγλόφωνο “Stars at Noon“, με μια breakthrough ερμηνεία από την 28χρονη Μάργκαρετ Κουάλεϊ, αναζητά τις απρόσμενες διαδρομές του ερωτικού πάθους μέσα σε έναν υπό κατάρρευση κόσμο (μια Νικαράγουα υπό στρατιωτικό νόμο), όπου η παρουσία των γεωπολιτικών παιχνιδιών είναι καθοριστικά παρούσα. Ένα γνώριμο μοτίβο της αντισυμβατικής Γαλλίδας δημιουργού, το οποίο εδώ μοιάζει προσχηματικό και κινηματογραφικά αβέβαιο, κατά στιγμές υποβλητικό, μα συνολικά φλύαρο κι επαναλαμβανόμενο.
“Elvis”
Κι ενώ ο Χρυσός Φοίνικας ακόμα αναζητείται, ο εκτός συναγωνισμού “Elvis” του Μπαζ Λούρμαν, με τον Τομ Χανκς και τον ανερχόμενο Όστιν Μπάτλερ, επανέφερε το glamour στο κόκκινο χαλί και πλημμύρισε με ροκ ρυθμούς την υποτονική διοργάνωση. Αφηγηματικά καταιγιστικό και ανοικονόμητο σε κάθε επίπεδο (159΄ διάρκεια), βιογραφεί τον βασιλιά του ροκ εν ρολ με φανταχτερή αφέλεια, σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη των “Moulin Rouge” και “Ο Υπέροχος Γκάσμπι”. Ο Λούρμαν είναι φανερά παθιασμένος με το υλικό του και δεν ακολουθεί την – αλά “Bohemian Rhapsody” – τακτική του αυτόματου πιλότου, μένει όμως στην επιφάνεια των πραγμάτων (η αδηφάγα showbiz), χαϊδεύει το αμερικανικό όνειρο, στριμώχνει τις πολιτικές αναφορές κάτω από το χαλί και αφήνει τη μουσική να ξεσηκώσει τον νοσταλγικό θεατή.
Πηγή: athinorama.gr